Wsiadłam na rower, ubrałam się w obcisłe i ... umarłam. Snaczy się nie od razu. Udało mi się przejechać połowę zaplanowanej trasy, a drugą połowę miałam dopiero pokonać.
Jezu , jak te ludzie dajo radę tak biegać i biegać?
Wiatr wiał mi niemiłosiernie prosto w oczy ( wiadomo biednemu ). Deszczyk się rozkropił. Sałatką mi się odbijało ( a było żreć? ). Samochody, co rusz chciały mnie staranować albo ze złości, że tak sobie pięknie jadę i jadę, albo raczej z powodu tego, że muzyka ryczała mi niemiłosiernie ze słuchawek wprost do uchów, czego skutkiem nie słyszałam ryku nadjeżdżających tychże.
Cudem boskim nic mnie nie przejechało ,a drugim cudem jakoś dowlokłam się ostatecznie do domu.
W domu nie wiedziałam, czy najpierw chować ten cholerny rower, czy pić, czy rzygać z wysiłku, czy normalnie pacnąć na podłogę lub kafle w kuchni.
Rower porzuciłam w ogrodzie na pożarcie ślimakom, a sama w celach powalenia zwłok wybrałam kafle, bo butki miałam ubłocone, to zrozum podpowiadał, że jak Zośka to cielsko wywalisz na kremowe wykładziny w salunie, pewnikiem sama se je bedziesz czyścić.
A wszystko to odbyło się w ramach zrzucenia wagi ( Zjazd, Zjazd! ) oraz  kurwicy, w którą wprowadził mię  ojciec własny, a dobrze mu dzisiaj szło, oj dobrze.
 Kurwa, tato za co???