Jakąż piekno zimę mamy tej wiosny. Zerwałam bazie, otrzepałam je ze śniegu i dawaj, dali mi jazda na Palmową Niedzielę, chociaż bliżej tej niedzieli było do choinkowej, niż jeruzalemsko - bliskowschodniej, a w kwestii ocieplania klimatu nawet ksiądz dyrektor z misji apostolskiej nie dał rady. Za to mówił pieknie i mądrze, co coraz rzadziej w kościele niestety ma miejsce. I do tego przystojny był. Apage Satanas!
Jeden uczeń mój, co to do egzaminu z języka ojczystego się przysposabia powiedział mi, że pasjami lubi do mię przychodzić, bo czuje się jak w "Stowarzyszeniu Umarłych Poetów". Że niby podobna jestem do Robina Williamsa?
A drugi, co też się uczy tylko do całkiem innego egzaminu, przychodzi nawet w ferie. Powariowali, cy co? 
Niestety uczenie nie jest moim chlebem powszednim, a tak to lubiem ale patrząc na dzietność Polaków, kto wie, kto wie? Może przygotowania do GCES i A-level staną się kiedyś moim chlebem powszednim, a nie tylko chwilową przyjemnością? 
Tymczasem najgorzej mi idzie uczenie własnego dziecka. Nijak we mnie mistrza nie widzi i kłóci się do upartego, co poeta miał na myśli. 
Nie darmo przysłowie głosi - obyś cudze dzieci uczył! I swoich nigdy!