Czy można tu czasem dla odwyrtki posmęcić? Ponarzekać?
Jestem zawiedziona ludźmi. Dokładnie postawą.
Ja, co to wierzę w ludzkość od zarania, od pewnego czasu doświadczam jakiejś takiej całkowitej jej miałkości. Płytkości. Bylejakości. Braku wiedzy. Elementarnych zasad wychowania. Roszczeniowej postawy. Braku empatii. Plotkarstwa. Donosicielstwa. Nieszczerość. I to wszystko w gronie bardzo młodych ludzi.
Świat dziadzieje.
Do tego czytam artykuł , który całkowicie mnie zasmuca, a z którym jednak w przeważającej części się zgadzam. I niekoniecznie ma on, przynajmniej w wielu fragmentach, odniesienie tylko do Polski.
Dla przykładu - ostatnimi czasy, pewnie butny młodzieniec, podobny do tego tyle, że grubszy, łysy i w rzeczonym dresie, który uznaje za jakże wyrafinowane przyodzienie, bo przecież z Nike, chlubiący się, a jakże licencjatem zdobytym na prywatnej Uczelni? w Polsce  - mówi mi, że komuś, z czegoś, zrobi jesień średniowiecza. Pytam, czy wie o czym mówi. Co to oznacza ( chociaż tego, co znaczy w tym konkretnym przypadku i ja dokładnie nie wiem ) ta "Jesień średniowiecza". Czy zetknął się z nazwiskiem Huizingi?
Że, what?
Czas umierać.
Tęsknię na ty emigracji okrutnie ale dostrzegam przecież i jej plusy. Tę szansę jaką dostali moi chłopcy i z jakiej skrupulatnie korzystają. Tęsknię jednak za tym, co było. Za krajem zielonym, z zimą mroźna co jej przecież nienawidzę i latem gorącym pachnącym truskawkami, za paniami, co to mówią- następny proszę - tak, że szlag człowiek może trafić, za gderaniem, narzekaniem i upiornym posłannictwem narodu, którego wszyscy dookoła mamy dosyć ale tak naprawdę to nikt nie wie, jak tęsknię za swoimi przyjaciółmi. Za tymi, którzy posługują się dobrze znanym mi kodem i niekoniecznie tylko kod językowy  mam na myśli.