Rury drożne! A było tak.
Poskładałam te puzzle, puściłam wodę, a tu zatkane do nadal.
 Wyszło mi na to, że pewnikiem coś jest dali. A dali to ja już tak całkiem nie sięgałam, mimo włożenia się całej do szafki. Sięgałam ino troszkę.
 I co teraz? No, to teraz wzienam się za te troszkę, czyli za pomocą siły  (bez godności patrz odcinek poprzedni ) wyrwałam tę koleją część.
 Poooszło! Tyle, ze wyglądało, że i w tej ostatniej dostępnej rurze nie ma nic, nawet zdechłego szczura, który najbardziej był oczekiwany.
 Zaś cuzamen do kupy wzienam się za składanie i już po godzinie z okładem wszystko pasowało, tylko została jakaś jedna uszczelka, co była nagle w nadmiarze. Kana Galilejska czyli cudowne rozmnożenie.
Zaryzykowałam!
Nie ciekło ale i...nie spływało. Poczułam, że los ze mnie zakpił.
 Zrezygnowana poszłam do lodówki, która jest najlepszym przyjacielem kobiety, skoro w pobliżu nie ma brylantów, ani widoków na nie. A później na skołatane nerwy puściłam pranie, bo nie dość, że pranie codziennie musi być, to jeszcze zawsze mnie uspakaja i odpływ idzie do zupełnie innej rury.
 Na koniec wzięłam sobie kieliszeczek chilijskiej waleriany i tak uzbrojona, obrażona na cały ten niesprawiedliwy świat- poszłam czytać.
Czytałam, czytałam i topiłam smutki w walerianie.
Po dwóch godzinach zeszłam na dół i oczom własnym nie wierzyłam.
 Przecież nie mogłam aż tyle wypić!
 Wpłynęłam i to wcale nie na suchy przestwór oceanu. Wszystko poruszało się na tafli wody ale daleko mojej kuchni było do błękitu fal, sród kwiatów powodzi ,zdecydowanie zaś bliżej do katastrofy tankowca.
Nie słyszałam ciągnących żurawi, których by nie dościgły źrenice sokoła tylko
do nocy czyściłam ten śmierdzący syf.
Do nocy.