Chyba sce mi się być na emeryturze. I z wiekiem jestem coraz żarliwszym przeciwnikiem emancypacji. Co to komu przeszkadzało, że się na szezlągu nóżki wyciągało, herbatę o jednakowej porze piło, do wód czyli do Sopot jeździło, na molo się z parasoleczką spacerowało, panów bogatych wyglądało. Ech.
A tymczasem z niczem nie mogę zdążyć. Ledwo oczęta otworzę, urodę namaluję, już się muszę demakijażyć i na nowo kłaść w piernaty. Nawet placków ziemniaczanych nie ma kiedy usmażyć, ani kawioru z jesiotra zjeść. Życie mię goni i goni. Jak ten myśliwy króliczka.
Do tego moja młodsza koleżanka zostanie babcią. Świat znaczy się do góry nogami staje albo może koło zatacza?
Ponieważ ostatnimi czasy borykam sie gupotom ludzkom, to w ramach odreagowania i w przypływie buntu istnienia postanowiłam robić nic czyli udać się na popołudniową drzemkę w odmęty zapomnienia.
Najpierw zadzwonił do drzwi pan z chęcią oferowania. Bynajmniej nie siebie. Może i lepiej. Odprawiony z kwitkiem.
Później zdzwonił telefon w sprawie oferowania. Rzucony z kwitkiem.
Jeszcze później pojawił się Prześwietny Pierwszy Mąż z nadzieją oferowania obiadu ale jemu. Pozbawiony nadziei.
A ja spania.
Przywdziałam więc strój pokutnika i udałam się w sklep po rzecz niezbędną. I teraz może mię ktoś pomoże, oświeci? Ki diabeł?
 Otóż jest u nas jeden taki sklep - duży, piękny i drogi z wyposażeniem wnętrz, w którym po raz kolejny doznałam uczucia, że zaraz zemdleję, dostanę zawału serca albo jakiejś innej palpitacji. Bynajmniej nie z powodu cen, bo takie tam zawsze i na zawsze i człowiek zwyczajny.
 Dokładnie tego uczucia zesłabienia doznaje w pewnej części tego budynku ilekroć w nim jestem. Jest tak niesamowicie silne, że dwukrotnie w przeszłości byłam zmuszona usiąść na chwilę. Dzisiaj obyło się bez siadania, bo natychmiast po pierwszych objawach postanowiłam wyjść. I już jestem na sto procent  pewna, że jest to tylko i wyłącznie sprawa TEGO miejsca. Nigdy przedtem i nigdy potem.
Co to do diaska może być??? Diabeł mi szepcze do lewego ucha?