Jest tak upojne lato, że normalnie...sesrać się można. Rano włączyłam ogrzewanie. Przegrzało się i od razu lepiej...nie mówić. Ziąb, deszcz, wiatr i tak w kółko. Wyciągnęłam koc i sweter barani. Dobrze, że ktoś wymyślił samoopalcze. Napawam się brązowymi łydkami. Moje ręcznik mniej.
Pozostajemy jedyną rodziną w okolicy z całym płotem. Somisiedzi wymieniają cyklicznie walące się części ale i nasz zaczął w końcu trzeszczeć. Podparliśmy go łopatą. Prowadzimy obserwację. Co będzie jak się zwali? Tego nie wie nikt.
Drzewo przed domem oszalało, obcięte na okrągło zdecydowanie powiększyło swoją objętość. Potroiło, posześciło? W każdym bądź razie włazi na ścieżkę i na posesję Lucy. Prowadzimy obserwacje. Co będzie jak zasłoni wszystko? Tego nie wie nikt. Jak nie wie nikt? Ja wiem! Lucy wróci, nie dostanie się do domu, z chrześcijańskim miłosierdziem przygarniemy ją razem z dzieckiem i przyległymi kotami i tak w komunie będziemy patrzeć na trzeszczący płot. A potem nastąpi koniec świata albo stanie się cud.