Zacznijmy od tego, że mija kolejny tydzień w którym nie wygrałam w totka. Snaczy się kobieto, musisz nadal codziennie zleźć z tego łóżka i  jedynie ewentualnie możesz pachnieć. Skoro tak, kupilim dwa nowe zapachy w sklepie, bo co mi tam, niech pachnie i Szanowny Pierwszy Małżonek również.
W sklepie co innego, w domu co innego. Chłopowe chyba wyrzucę, bo działają mi na nerwy. A dokładnie na powonienie.
Przez przypadek doszło by do morderstwa Szanownego, bowiem zakrztusił się pirścionkiem, nomen omen moim zaręczynowym, który nie wiadomo jak i kiedy, wpadł mi do świeżo parzonej porannej kawy. 
Chłop przeżył, nasza biała kanapa wygląda jednakże, że nie.
 Szanowny Pierwszy stwierdził, że skoro chciałam mu się oświadczyć po dwudziestu pięciu latach pożycia, to mogłam wybrać tradycyjne sposoby z klękaniem i butelką whisky w dłoni.
Wiosna niby jest. Coś drgnęło na termometrze, nawet zaczyna się zielenić. Deszcz cieplejszy jakby pada.
Lucy somisiadka stwierdziła jednak, że nie ma na co czekać, bo zanim ona złapie pierwsze promienie angielskiego słońca to mogą minąć wieki i czym prędzej pognała do Portugalii. Z dzieckiem. Co tam rok szkolny.
Wręczyła mi klucze do jadłodajni, zapowiedziała, że pokarm dla sierściuchów leży tam gdzie zwykle tyle, że koty tym razem nie będą włazić przez okno w sypialni na piętrze, a przez okno w kuchni. Problem jedynie jest taki, że one jeszcze o tym nie wiedzą i czy mogłabym im to powiedzieć?
Lucy wróci za tydzień.