Rodzice. Temat rzeka. A jeden samotny rodzic to temat dwie rzeki albo i trzy, czy nawet cztery. Muszę strzepnąć z siebie to wszystko, co zastałam w domu rodzinnym, co zobaczyłam, czego doświadczyłam. Oddzielić grubą kreską prawdy od pół albo i całkowitych nieprawd, wziąć głęboki oddech i spróbować dalej normalnie żyć.
Poleciałam i wróciłam. Pobyt krótki ale bardzo pouczający. Oprócz ogólnie złych osobistych doznań były jak zawsze momenty przyjemne i komiczne. 
Polska, chociaż jawi mi się coraz biedniejsza mimo, że pięknieje i rozrasta się w oczach, nadal stanowi dla mnie mroczny przedmiot pożądania. Taka przewlekła choroba na ojczyznę. I mimo, że powrót do niej powoli staje się coraz bardziej mrzonką, trudno się od tej mrzonki definitywnie uwolnić. 
W drodze do, już w samolocie, stewardesa podeszła do mnie prawie przed samym startem i poprosiła o kartę pokładową ,a później o paszport. Byłam tak zaszokowana, że nawet nie spytałam ale oso chodzi, ona sama zaś z uśmiechem, po sprawdzeniu powiedziała, że mają jakiś błąd w systemie. No dobra. Obyło się bez kajdanek i eskorty, za to było z zaciekawieniem współpasażerów.
W drodze z, po zeskanowaniu paszportu na brytyjskim lotnisku w samoobsługowej odprawie, prześwietleniu mnie od stop do głów, już za bramką wypuszczającą, podszedł do mnie strażnik graniczny i poprosił o paszport, przepytał mnie na okoliczność danych zawartych w tym paszporcie. I tyle. Tym razem zapytałam - dlaczego i znów z uśmiechem, a jakże, usłyszałam, że rutynowa kontrola. Ki, diabeł? Jak nic mają mnie na celowniku ale żeby za taki niewinny blog?