Byłam Ci ja w sklepie, kupić wino marki wino, na przyjazd syna marnotrawnego czyli Prześwietnego Pierwszego Męża z ojczyzny łona.
 Wino, świece, pieczyste, kadzidełka, kąpiel w mleku i te sprawy zapodam, w końcu z jakim gościńcem mam nadzieję chłop jedzie ,a dokładnie leci. I wybieram ci te wina, wybieram, dostojny Pan Anglik circa about z siedemdziesiąt wiosen liczący, elegancko ubrany, taki dżentelmeński niczym bohaterowie sir Artura Conan Doyl'a, przygląda mi się z boczku, nawet dopowiada, że to dobre i to dobre. Ja się uśmiecham, zdawkowo zgadzam i nagle telefon mię w torbie dzwoni. Odbieram, bo Ślubny pyta jaki ten krem z ty Dermiki, bo już zgłupiał tyle ich, że nie wie co brać. No to wymieniamy wskazówki po polsku, a w Pana Anglika jakby piorun strzelił. Poles!- rzekł donośnie i cud, iż przez zęby nie splunął, jeno palce obu rąk sobie włożył do uszu i odszedł.
Tak mnie ta sytuacja rozbawiła, że zapomniałam z kolei ja, środkowy palec do góry na znak protestu podnieść, jak tu w zwyczaju mają i słowem konkretnym niczym na koniec tej piosenki, gest ten podeprzeć.
Czyżbym  znienacka, po raz pierwszy w tym wilgotnym klimacie została ofiarą gorącego rasizmu?