Żelazna nudna dama

Ludzie, no dawno się tak nie wynudziłam. O czym jest ten film? A właściwie o czym nie jest?
- nie jest o biografii Margaret Thatcher tak w ogóle
- nie jest o rządach Żelaznej Damy
- nie jest o jej dochodzeniu do władzy
- nie jest o jej życiu teraz
jest jakimś nieudolnym przedstawieniem tego, o czym nikt tak naprawdę nie wie jak wygląda, czyli o tym, co ludzie z Alzheimerem przeżywają po drugiej stronie lustra.
Ciągnie się jak flaki w oleju. Banalizuje i totalnie spłyca retrospekcję o tej  bodajże najciekawszej kobiecie-polityku powojennej Europy.
Oglądałam w czterech częściach, bo przerwy były konieczne z racji tego, że po 10 minutach zasypiałam, tudzież Prześwietny Pierwszy Mąż także. Wypiłam morze herbaty, przegryzałam paluszkami i własnymi pacami, a na koniec wypiłam drinka , bo stwierdziłam, że na trzeźwo tego nie rozbiorę. Dobrze, że nie często zdarzają się takie nudy wsród filmów nagradzanych, bo człowiek gotowy wpaść w alkoholizm.
Jedno trzeba tej produkcji oddać - charakteryzacja jest znakomita, gra Meryl także ale nijak nie jest to postać Oskarowa, bo nie ma w niej tego porywającego czegoś, a Streep jak powszechnie wiadomo potrafi zagrać nawet krzesło, więc nagrody nie rozumiem. Może chodziło o poprawność polityczną.
Dawno się tak nie rozczarowałam. Słaby film o silnej kobiecie. Szkoda. Zdecydowanie nie polecam.